πριαμου

8:10. την ώρα που ο ουρανός αποφασίζει να αλλάξει χρώμα. 

ορισμένα σύννεφα που θυμίζουν κύματα που σκάνε στην άμμο, χρωματίζονται με έντονο κόκκινο, πορτοκαλί και μωβ χρώμα τα οποία με τη σειρά τους απλώνονται στο γκριζογάλανο χάος. 

σε ένα οπτικό πεδίο που εναρμονίζεται με τους κίτρινους, ροζ και κόκκινους ιβίσκους, τις φούξια βουκαμβίλιες και τη λευκή γαρδένια που διακοσμούν αυτό το μπαλκόνι. και γύρω απο αυτά τα πολύχρωμα περίτεχνα πέταλα, η καταπληκτική πράσινη μάζα των φύλλων τους, που δημιουργούν θορύβους και κάνουν το σούρουπο αυτό να έχει οπτικοακουστική διάσταση. 

τα κεριά στο τραπέζι και το τοίχο τρεμοπαίζουν σαν φλόγες που χειροκροτάνε για αυτό το υπέροχο γεγονός που συμβαίνει. 

είναι τέλος καλοκαιριού και τα βράδια -είναι 8.22 και βράδιασε πια- έχουν γίνει δροσερά και γαλήνια.

ο ουρανός παίζει στα μάτια μου. αλλάζει συνεχώς. παίρνει αυτό το αντιπαθητικό κίτρινο χρώμα.

κι όμως συνεχίζει να με ταξιδεύει. 

είναι που σκάει μπροστά μου κι αυτή η έντονη πορτοκαλί λάμπα του δρόμου. 

τόσο κακόγουστη αλλά τόσο ωραία, αυτή τη στιγμή, συνδυασμένη με το τοπίο.

τα φυτά γίνανε σκιές και το φως της οθόνης με τύφλωσε απο το σκοτάδι που δημιουργήθηκε μέσα σε 4 μόλις λεπτά.