πολύχρωμη κυκλάδα.

Γνωστός ο έρωτας μου για τα νησιά των κυκλάδων.
ο συνδυασμός του γαλανόλευκου τοπίου, με την ανυπαρξία του πράσινου μου δημιουργεί συναισθήματα, τα οποία διαφέρουν πάντα, απο νησί σε νησί, σοκάκι με σοκάκι.
φέτος είχα την τύχη να ανακαλύψω την ομορφιά της πιο χρωματιστής "κυκλάδας".
πόρτες και παράθυρα σε τόνους του μπλε, του πράσινου, του κόκκινου.
τα συνατούσες μεμονωμένα και σε ψαγμένα στενά ίσως και μπλεγμένα όλα μαζί.
ταυτόχρονα γινόμουν κι εγώ πολύχρωμη.
χρωματιστά μπιχλιμπίδια και υφάσματα, μαντίλια στο κεφάλι και λαχούρια κοσμούσαν κάθε πτυχή του κορμιού μου, όλες τις ώρες της ημέρας.
κι όλα αυτά παντρεύονταν με τα κρυστάλλινα νερά που περικύκλωναν την αγριάδα του νησιού.
ο ήλιος γρατζούναγε το δέρμα και οι χαμηλές θερμοκρασίες των νερών ανακούφιζε απο το γδάρσιμο.
Όλη τη μέρα στο πόδι, να πονάνε οι γάμπες των ποδιων μας απο τη λαχτάρα μας να γυρίσουμε το νησί, να ανακαλύψουμε και το πιο ασυνήθιστο κομμάτι του.
και τον πιο ασυνήθιστο, καλοπροαίρετο, φιλόξενο ντόπιο.
Η ιδιαιτερότητα της νύχτας του νησιού,απο την άλλη, έκρυβε ένα ακόμη μυστήριο που έκανε τα βράδυα να αποκτούν ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον για το τι κρύβει.
Ο κόσμος εκεί, απλονώταν στους δρόμους για τις νυχτερινές εξορμήσεις και περιπέτειές του, μετά τις 4 το πρωί.
Το δοκίμασα και εκεί κατάλαβα, τι ήταν αυτό που την ξεχώριζε.
Δεν έχεις ζήσει τίποτα στην Αμοργό, αν δεν τη συντροφεύσεις στο ξημέρωμα της δίπλα στην θάλασσα.