Κάρμα.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου, που τους ξέρεις τόσο λίγο, αλλά τόσο πολύ.
Που μοιράζεσαι μαζί τους τα όνειρα σου και τις επιθυμίες σου.
Μόνο με έναν απλό καφέ στο σπίτι σου.
Γλυκόπικρος όπως και τα εναλλασσόμενα θέματα συζήτησης.
Γέλια, κλάματα, όπως μας βγει.
Στις δύσκολες στιγμές τους, γράφουν, με τον τρόπο που γράφουν οι ποιητές.
Και σου πετάνε κι ένα "μόνο με σένα θέλω να το μοιραστώ..γιατί μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις", κι εκεί σε αποτελειώνουν.
Το μαγικό είναι, ότι στα γραπτά τους λόγια, μια στιγμή βυθίστηκες.
Και αναρωτιέσαι,πως γίνεται αυτοί οι άνθρωποι,
που τους γνωρίζεις τόσο λίγο,
να σου δίνουν αυτό το δικαίωμα, να σου επιτρέπουν να μπαίνεις στη θέση την οποία βρίσκονται, και να πολεμάς κι εσύ, με τα συναισθήματα που πολεμάνε στη δική τους ψυχή.
Και μου στέλνουν αυτό:


Κάτσε και μέτρα όσα δεν μπορείς να δεις
Κάτσε και βρες και όσα δεν μπορείς να πεις
Κι ύστερα σκέψου στη ζωή του καθενός
Πόσο μετράει η γνώμη του ενός

Κάτσε και μέτρα τα αστέρια τ' ουρανού
Κάτσε να ακολουθήσεις τους διαδρόμους του μυαλού
Κι ύστερα πες μου πως μπορείς ειλικρινά
Να ονειρεύεσαι ταξίδια μακρινα

Κάτσε και ψάξε ποια αλήθεια προτιμάς
Κάτσε και μέτρα τις πληγές που κουβαλάς
Κι ύστερα σκέψου αν μπορείς στον εαυτό σου
Να επιβάλεις τελικά τον θάνατο σου

Κάτσε και μέτρα ποιοι αλήθεια σε αγάπησαν
Κάτσε και βρες και ποιοι  σε κοίταξαν και σάστισαν
Κι ύστερα πες μου πως μπορείς μες στη ψυχή σου
Να' χεις ακόμα πνιγμένη τη φωνή σου/

                              Κ.Χ.