23

Είναι παράξενη η μέρα των γενεθλίων.
Την περιμένεις πως και πως και όταν το ρολόι φτάνει 12.01 της επόμενης μέρας, αναστενάζεις και λες "του χρόνου πάλι".
Ίσως και να μελαγχολείς λίγο.
Συνήθως δεν γιορτάζω τα γενέθλια μου, αν και ομολογώ ότι τα περιμένω πώς και πώς κάθε χρόνο.
Σαν ένα μικρό παιδάκι που το μόνο που μεγαλώνει είναι ο αριθμός των κεριών πάνω στη τούρτα.
Φέτος, όμως, τα πέρασα με ανθρώπους που αγαπώ, που με αγαπούν, ανθρώπους ξεχωριστούς, φίλους και φίλες, κολλητούς και γνωστούς.
Ήπιαμε, μεθύσαμε, φάγαμε, ανάψαμε τούρτα, ορμήσαμε στο μιλφέιγ της Λίλης και στα λαχταριστά γλυκάκια της Αναστασίας και στο τέλος τραγουδήσαμε πάνω στις νότες που γρατζούναγε στη κιθάρα ο Δημήτρης.
5 το πρωί, κάτω απο τη πέργκολα της ταράτσας, και γύρω μας να πέφτουν σταγόνες βροχής, βροντές και αστραπές και η Μάρσυ να τρέχει πάνω κάτω σαν τρελή έτοιμη να ορμήξει στον οποιονδήποτε για παιχνίδια.
Μια συγχορδία απο μελωδίες, νότες, φωνές, ομιλητά, φιλιά, αστραπές, βροντές, σταγόνες βροχής και  ναζιάρικα γαβγίσματα.
Δεν ήθελα τίποτα άλλο για την ημέρα των γενεθλίων μου.
Όλοι όσους αγαπώ και νοιάζομαι ήταν εκεί για μένα, για να γιορτάσουμε μαζί, ακόμα έναν χρόνο που έκλεισε.
Όταν ήρθε η ώρα που έφυγαν όλοι, καθώς μάζευα μόνη τα τραπέζια και ότι είχε απομείνει, νοσταλγούσα κάθε στιγμή απο αυτή τη βραδιά.
Τόσο, που με έπιασε μελαγχολία.
Και όταν η Σοφία με πήρε τηλέφωνο να μου ευχηθεί, λέγοντας μου "να έχεις ότι επιθυμείς" της απαντώ "δεν νομίζω ότι θέλω κάτι άλλο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, έχω ότι χρειάζομαι αλλά σε ευχαριστώ"
Και το εννοούσα.
Παρ' ολο που μου ανταπάντησε να αναζητάω πάντα το καλύτερο.
Είναι όμορφο να μεγαλώνεις.
Είναι όμορφο γιατί γεμίζεις κάθε χρόνο που περνάει, περισσότερες αναμνήσεις.
Δυσάρεστες, ευχάριστες δεν έχει σημασία.
Σε κάθε περίπτωση παίρνεις δύναμη για τον επόμενο χρόνο.
Τα 2 τελευταία χρόνια, έχω περάσει τις πιο όμορφες μέρες γενεθλίων
Και αυτό οφείλεται σε συγκεκριμένους ανθρώπους.
Και για αυτό τους ευχαριστώ.