δως μου ελληνικό νησί και πάρε μου τη ψυχή.

Ποτέ δεν με ενδιέφερε να γυρίσω όλο τον κόσμο, παρά μόνο τα νησιά της Ελλάδας.

Να περπατάω στα πλακόστρωτα σοκάκια, να χαζεύω τα άσπρα μπλε σπιτάκια, να πίνω το ουζάκι μου και να τρώω καλαμαράκια σε όμορφα ταβερνάκια.

Την υπόλοιπη μέρα στη θάλασσα.

Το κρυστάλλινο γαλάζιο, με τους ήχους από τα κύματα που σκάνε πάνω στην χρυσαφί άμμο ή τα άσπρα-γκρι βότσαλα, με κάνει να ερωτεύομαι κάθε λεπτό που περνάω μαζί της.

Είτε ξαπλωμένη, μισοκοιμισμένη με τον ήλιο από πάνω μου να με γδέρνει, είτε διαβάζοντας, είτε καπνίζοντας, είτε αργά το βράδυ να με χτυπάει το δροσερό θαλασσινό αεράκι.

Στη θάλασσα θα με δεις να χάνομαι για ώρες.

Με συνεπαίρνει η μυρωδιά και δύναμή της. Με κάνει να σκέφτομαι πολύ και να κλείνομαι στον εαυτό μου.

http://theloop.gr

τύχη

Είναι εκείνο το συναίσθημα

Που σκάει σαν πυροτέχνημα .. 

Αυτή τη φορά δεν θα μιλήσω για έρωτα..

Σας έχω δείξει πολλές φορές πόσο ερωτευμένη είμαι .. 

Αυτή τη φορά θα μιλήσω για την εξέλιξη των τελευταίων γεγονότων που απαρτίζουν τη ζωή μου.

Θα τολμήσω να πω, την τελευταία εβδομάδα ..

7 μέρες, πλούσιες σε ευχάριστα νέα, δουλειές που προέκυψαν, συναντήσεις σήμα κατατεθέν για το μέλλον μου και άλλοτε παράξενες διαπιστώσεις.

Η αρχή ήταν ένα μονόωρο της Δευτέρας.

Απανωτά μηνύματα και τηλέφωνα, απο ευχάριστες ειδήσεις και λίγο απο καλή τύχη.

Αναρωτιόμουν.

Θα έχει διάρκεια όλο αυτό?

Και κάποιες φορές, σκεφτόμουν, θα γίνει κάτι κακό για να ισορροπήσει τόση καλοτυχία?

Μακάρι να βγω ψεύτρα.

Μέχρι και σήμερα, έχω βγει πάντως.

Ή απλά, έτσι νομίζω.

"Νομίζω."

Ποιος ο λόγος να νομίζω?

Η ευτυχία είναι ουτοπική?

Παραμύθι που τελειώνει?

Τελειώνει..

Αλλά αν δεν τελείωνε, πως θα καταλαβαίναμε τον όρο της?

Πόσο μάλιστα, όταν επανέρχεται..

Δεν θέλω να γίνομαι πεσιμίστρια.

Αν και συνήθως δεν τα καταφέρνω.

Αλλά δεν θα υποκύψω.

Υπάρχει τύχη και ευΤΥΧΙΑ και καλοΤΥΧΙΑ.

 http://theloop.gr

Κάρμα.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου, που τους ξέρεις τόσο λίγο, αλλά τόσο πολύ.
Που μοιράζεσαι μαζί τους τα όνειρα σου και τις επιθυμίες σου.
Μόνο με έναν απλό καφέ στο σπίτι σου.
Γλυκόπικρος όπως και τα εναλλασσόμενα θέματα συζήτησης.
Γέλια, κλάματα, όπως μας βγει.
Στις δύσκολες στιγμές τους, γράφουν, με τον τρόπο που γράφουν οι ποιητές.
Και σου πετάνε κι ένα "μόνο με σένα θέλω να το μοιραστώ..γιατί μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις", κι εκεί σε αποτελειώνουν.
Το μαγικό είναι, ότι στα γραπτά τους λόγια, μια στιγμή βυθίστηκες.
Και αναρωτιέσαι,πως γίνεται αυτοί οι άνθρωποι,
που τους γνωρίζεις τόσο λίγο,
να σου δίνουν αυτό το δικαίωμα, να σου επιτρέπουν να μπαίνεις στη θέση την οποία βρίσκονται, και να πολεμάς κι εσύ, με τα συναισθήματα που πολεμάνε στη δική τους ψυχή.
Και μου στέλνουν αυτό:


Κάτσε και μέτρα όσα δεν μπορείς να δεις
Κάτσε και βρες και όσα δεν μπορείς να πεις
Κι ύστερα σκέψου στη ζωή του καθενός
Πόσο μετράει η γνώμη του ενός

Κάτσε και μέτρα τα αστέρια τ' ουρανού
Κάτσε να ακολουθήσεις τους διαδρόμους του μυαλού
Κι ύστερα πες μου πως μπορείς ειλικρινά
Να ονειρεύεσαι ταξίδια μακρινα

Κάτσε και ψάξε ποια αλήθεια προτιμάς
Κάτσε και μέτρα τις πληγές που κουβαλάς
Κι ύστερα σκέψου αν μπορείς στον εαυτό σου
Να επιβάλεις τελικά τον θάνατο σου

Κάτσε και μέτρα ποιοι αλήθεια σε αγάπησαν
Κάτσε και βρες και ποιοι  σε κοίταξαν και σάστισαν
Κι ύστερα πες μου πως μπορείς μες στη ψυχή σου
Να' χεις ακόμα πνιγμένη τη φωνή σου/

                              Κ.Χ.

A la plage, a la piscine.

O Gray Malin σε Λος Άντζελες, Ρίο ντε Τζανέιρο, Ντουμπάι και Λισαβόνα, μας απαθανατίζει το καλοκαίρι απο ψηλά.

περισσότερες φωτογραφίες http://maisongray.com/collections/

23

Είναι παράξενη η μέρα των γενεθλίων.
Την περιμένεις πως και πως και όταν το ρολόι φτάνει 12.01 της επόμενης μέρας, αναστενάζεις και λες "του χρόνου πάλι".
Ίσως και να μελαγχολείς λίγο.
Συνήθως δεν γιορτάζω τα γενέθλια μου, αν και ομολογώ ότι τα περιμένω πώς και πώς κάθε χρόνο.
Σαν ένα μικρό παιδάκι που το μόνο που μεγαλώνει είναι ο αριθμός των κεριών πάνω στη τούρτα.
Φέτος, όμως, τα πέρασα με ανθρώπους που αγαπώ, που με αγαπούν, ανθρώπους ξεχωριστούς, φίλους και φίλες, κολλητούς και γνωστούς.
Ήπιαμε, μεθύσαμε, φάγαμε, ανάψαμε τούρτα, ορμήσαμε στο μιλφέιγ της Λίλης και στα λαχταριστά γλυκάκια της Αναστασίας και στο τέλος τραγουδήσαμε πάνω στις νότες που γρατζούναγε στη κιθάρα ο Δημήτρης.
5 το πρωί, κάτω απο τη πέργκολα της ταράτσας, και γύρω μας να πέφτουν σταγόνες βροχής, βροντές και αστραπές και η Μάρσυ να τρέχει πάνω κάτω σαν τρελή έτοιμη να ορμήξει στον οποιονδήποτε για παιχνίδια.
Μια συγχορδία απο μελωδίες, νότες, φωνές, ομιλητά, φιλιά, αστραπές, βροντές, σταγόνες βροχής και  ναζιάρικα γαβγίσματα.
Δεν ήθελα τίποτα άλλο για την ημέρα των γενεθλίων μου.
Όλοι όσους αγαπώ και νοιάζομαι ήταν εκεί για μένα, για να γιορτάσουμε μαζί, ακόμα έναν χρόνο που έκλεισε.
Όταν ήρθε η ώρα που έφυγαν όλοι, καθώς μάζευα μόνη τα τραπέζια και ότι είχε απομείνει, νοσταλγούσα κάθε στιγμή απο αυτή τη βραδιά.
Τόσο, που με έπιασε μελαγχολία.
Και όταν η Σοφία με πήρε τηλέφωνο να μου ευχηθεί, λέγοντας μου "να έχεις ότι επιθυμείς" της απαντώ "δεν νομίζω ότι θέλω κάτι άλλο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, έχω ότι χρειάζομαι αλλά σε ευχαριστώ"
Και το εννοούσα.
Παρ' ολο που μου ανταπάντησε να αναζητάω πάντα το καλύτερο.
Είναι όμορφο να μεγαλώνεις.
Είναι όμορφο γιατί γεμίζεις κάθε χρόνο που περνάει, περισσότερες αναμνήσεις.
Δυσάρεστες, ευχάριστες δεν έχει σημασία.
Σε κάθε περίπτωση παίρνεις δύναμη για τον επόμενο χρόνο.
Τα 2 τελευταία χρόνια, έχω περάσει τις πιο όμορφες μέρες γενεθλίων
Και αυτό οφείλεται σε συγκεκριμένους ανθρώπους.
Και για αυτό τους ευχαριστώ.