το δηλητήριο.

το κρασί ντύνει και τη πιο άθλια τρώγλη
με λαμπρή πολυτέλεια,
τη μεταμορφώνει σε χρυσό παλάτι
με τις χρυσές, τις πορφυρές λάμψεις του
που μοιάζουν ήλιο, που δύει στην ομίχλη.

το όπιο μεταμορφώνει το απέραντο
μεγαλώνει το αέναο
μακραίνει τον καιρό,
επιμηκύνει τον καιρό,
βαθαίνει τη λαγνεία
και τις σκοτεινές,
τις ερεβώδεις ηδονές
οδηγεί τη ψυχή πέρα από τα σύνορα.

όμως όλα τούτα είναι χλωμά
μπροστά στο δηλητήριο που κυλά
από τα μάτια σου
και μέσα τους ριγεί η ψυχή μου και ταράζεται
οι σκέψεις μου ορυμαγδός και υψώνονται
πάνω από τις πικρές αβύσσους. 

όμως όλα τούτα είναι χλωμά
μπροστά στο θαύμα το υπέροχο
του σάλιου σου που με σπαράζει
που ρίχνει στη λήθη τη ψυχή μου
στον ίλιγγο τη παρασύρει δίχως τύψεις
κι άπνοη τηνε σέρνει
στην όχθη του θανάτου .. 


μπωντλαίρ.