Ο τόπος που αγαπώ.

όσο πιο πολύ υπάρχω μέσα σε αυτή, τόσο πιο πολύ την αγαπώ.
τη θάλασσα της, το βουνό της και το καυσαέριο της.
ναι η γαλανή πλευρά της δεν είναι και η πιο ωραία, είναι αυτή όμως που μπορεί να σε μεταφέρει στις πιο όμορφες θάλασσες της χώρας.
το βουνό της, απ'την άλλη δελεαστικό.
χλιδάτο, πράσινο και άκρως ερωτεύσιμο.
μα αυτό που αγαπώ και μου αρέσει να εξερευνώ σε αυτήν, είναι το κέντρο της.
κι όμως, εκεί που πνίγεσαι από το καυσαέριο και τη κίνηση στους δρόμους.
και αυτό γιατί, αν την ανακαλύψεις λίγο περισσότερο, αν χωθείς μέσα στα στενά της, αν αποφασίσεις να χαθείς μέσα της θα ανακαλύψεις την μεγαλύτερη ομορφιά της.
από τα στενά στο Κολωνάκι, από τα στενά στην Ερμού,  από τα στενά στο μοναστηράκι, στη πλάκα στο θησείο.
τα υπέροχα μικροσκοπικά, μα τόσο όμορφα και γραφικά μαγαζάκια της.
εκεί όπου μπορείς να πιεις το γλυκό καφέ σου, να φας τα λαχταριστά γλυκά που τόσο λατρεύεις, να πιεις το ποτό σου, το κοκτέιλ σου.
και όλα αυτά με θέα την ακρόπολη, το Λυκαβηττό, το αστεροσκοπείο.
το δρόμο με τα άπειρα χρωματιστά υφάσματα που δίνουν ένα διαφορετικό τόνο στο γκρίζο της πόλης.
το δρόμο με τα τις πολύτιμες πέτρες, με τα εντυπωσιακά κοσμήματα.
τα γραφικά σοκάκια της πλάκας.
οι χιλιάδες άνθρωποι που κυκλοφορούν σαν μυρμήγκια στην Ερμού.
εκεί που περπατάς, εκεί που δεν το περιμένεις, θα ξεφυτρώσει και ένα μαγαζί που ποτέ δεν το είχες προσέξει.
κάθε στενό, μες στην (δυστυχώς) ακαταστασία του υπάρχει και ένα μαγαζί που θα δώσει χρώμα.
τις τελευταίες μέρες την περπατώ αρκετά, και δεν τη χορταίνω.
ανακαλύπτω και κάτι νέο μέσα σε αυτήν.
ειλικρινά κάθε φορά, που την χαζεύω, σκέφτομαι πόσο τη παραμελούμε, συχνά.
πόσο πιο γοητευτική θα ήταν αν χρωματίζαμε όλο αυτό το γκρίζο.
αν οι άστεγοι έβρισκαν μια στέγη.
και αν οι δρόμοι της ήταν πιο καθαροί.
ας μην είμαστε απαισιόδοξοι.
.....
αυτή είναι η Αθήνα μου.
και τη λατρεύω.

                                                                     ακριβώς αυτό.