νομίζω έχει έρθει η στιγμή να αλλάξω τη ζωή μου.
όχι τους ανθρώπους που είναι μέσα στη ζωή μου.
αυτούς θέλω να τους κρατήσω με νύχια και με δόντια.
αυτοί είναι που της δίνουν νόημα και αξία.
άλλωστε αυτούς που δεν τους ήθελα τους έδιωξα καιρό.
ήταν κάτι λίγο πριν το "φίλος".
εγώ θέλω το "ΦΙΛΟΣ" και αυτό έχω κρατήσει.
τους φίλους μου, λοιπόν, τη σχέση μου, την οικογένεια μου,
κινώ γη και ουρανό να τους κρατήσω δίπλα μου.
αυτούς που με αγαπάνε.
που ξέρουν τι θα πει αγάπη και θυσία.
θέλω να αλλάξω απλά αυτά που κάνω και δεν θέλω να κάνω.
να κυνηγήσω τα όνειρα μου κι ας μπήκα στα 23.
μικρή είμαι άλλωστε.
θέλω να πιάσω τα πινέλα μου, τον καμβά μου και να αρχίσω να ζωγραφίζω τη ζωή.
να πλάθω εικόνες και καταστάσεις που για τον καθένα όταν θα το κοιτάει θα ανακαλύπτει κάτι διαφορετικό.
κάτι που θα θυμίζει τον εαυτό του.
θα βυθίζεται και θα μπαίνει σε μία ιστορία που μόνο αυτός θα γνωρίζει και θα ανακαλύπτει δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο εκείνη τη στιγμή.
απλά εκείνη τη στιγμή.
μετά ίσως του μείνει χαραγμένη.
χρώματα απλωμένα να διηγούν όπως διηγώ αυτή τη στιγμή τώρα μια επιθυμία.
εδώ, στο γραφείο μου, δίπλα απο το αναμμένο καιρί που μοσχοβολάει βανίλια.
θέλω να ανταλλάξω ιδέες με τον Μιρό, τον Νταλί και τον Πικάσο.
θέλω δίπλα απο το φλοράλ το σπίτι μου, το ατελιέ μου.
να πασαλείβομαι με τις μπογιές.
την δική μου έκθεση.
όπου κανένα χρώμα δεν θα ναι μουντό.
ούτε καν το μαύρο.
εμείς το δημιουργούμε αυτό, ο ανθρώπινος εγκέφαλος.
τη χαρά, τη λύπη.
ίσως και κάτι που γνώρισα τελευταία.
και έχω αρχίσει να το αγαπώ πολύ.
τη φωτογραφία.
θέλω να κυνηγήσω απλά τη τέχνη.
αυτή που η ίδια με κυνηγάει από μικρή.
τα χέρια μου να βρίσκονται σε εγρήγορση και να δημιουργούν.
με το μυαλό παράλληλα να παίρνει γρήγορες στροφές.
ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάποια στιγμή ακολουθήσω και τη φύση, που την αγαπώ, αλλά απλά δεν κάναμε προσπάθειες να κινήσουμε το ενδιαφέρον πολύ η μία στην άλλη, ως επιστήμη.
