πριαμου

8:10. την ώρα που ο ουρανός αποφασίζει να αλλάξει χρώμα. 

ορισμένα σύννεφα που θυμίζουν κύματα που σκάνε στην άμμο, χρωματίζονται με έντονο κόκκινο, πορτοκαλί και μωβ χρώμα τα οποία με τη σειρά τους απλώνονται στο γκριζογάλανο χάος. 

σε ένα οπτικό πεδίο που εναρμονίζεται με τους κίτρινους, ροζ και κόκκινους ιβίσκους, τις φούξια βουκαμβίλιες και τη λευκή γαρδένια που διακοσμούν αυτό το μπαλκόνι. και γύρω απο αυτά τα πολύχρωμα περίτεχνα πέταλα, η καταπληκτική πράσινη μάζα των φύλλων τους, που δημιουργούν θορύβους και κάνουν το σούρουπο αυτό να έχει οπτικοακουστική διάσταση. 

τα κεριά στο τραπέζι και το τοίχο τρεμοπαίζουν σαν φλόγες που χειροκροτάνε για αυτό το υπέροχο γεγονός που συμβαίνει. 

είναι τέλος καλοκαιριού και τα βράδια -είναι 8.22 και βράδιασε πια- έχουν γίνει δροσερά και γαλήνια.

ο ουρανός παίζει στα μάτια μου. αλλάζει συνεχώς. παίρνει αυτό το αντιπαθητικό κίτρινο χρώμα.

κι όμως συνεχίζει να με ταξιδεύει. 

είναι που σκάει μπροστά μου κι αυτή η έντονη πορτοκαλί λάμπα του δρόμου. 

τόσο κακόγουστη αλλά τόσο ωραία, αυτή τη στιγμή, συνδυασμένη με το τοπίο.

τα φυτά γίνανε σκιές και το φως της οθόνης με τύφλωσε απο το σκοτάδι που δημιουργήθηκε μέσα σε 4 μόλις λεπτά.

every step a κολορ.

Δεκαπενταύγουστος

"Είσαι άσπρο ελληνικό ερημοκκλήσι δαρμένο απο την αντηλιά.
Γύρω γύρω αμπέλια, μποστάνια, καρποφόρες συκιές και κάπου κάπου μοναχική και κάποια ελιά.
Χρυσοφρυγανισμένα τα χορτάρια αχνίζουνε, άχυρο πια' κι αντίς γι αγγέλους, τα τζιτζίκια, σου κανοναρχούνε το κάθε απομεσήμερο εώς αργά με το δικό τους τρόπο τον Παρακλητικό Κανόνα."

Τ.Παπατσώνη - Ρεμβασμός τον Δεκαπενταύγουστο

Παναγιά η Χοζοβιώτισσα - Αμοργός

Αύγουστος 2014

πολύχρωμη κυκλάδα.

Γνωστός ο έρωτας μου για τα νησιά των κυκλάδων.
ο συνδυασμός του γαλανόλευκου τοπίου, με την ανυπαρξία του πράσινου μου δημιουργεί συναισθήματα, τα οποία διαφέρουν πάντα, απο νησί σε νησί, σοκάκι με σοκάκι.
φέτος είχα την τύχη να ανακαλύψω την ομορφιά της πιο χρωματιστής "κυκλάδας".
πόρτες και παράθυρα σε τόνους του μπλε, του πράσινου, του κόκκινου.
τα συνατούσες μεμονωμένα και σε ψαγμένα στενά ίσως και μπλεγμένα όλα μαζί.
ταυτόχρονα γινόμουν κι εγώ πολύχρωμη.
χρωματιστά μπιχλιμπίδια και υφάσματα, μαντίλια στο κεφάλι και λαχούρια κοσμούσαν κάθε πτυχή του κορμιού μου, όλες τις ώρες της ημέρας.
κι όλα αυτά παντρεύονταν με τα κρυστάλλινα νερά που περικύκλωναν την αγριάδα του νησιού.
ο ήλιος γρατζούναγε το δέρμα και οι χαμηλές θερμοκρασίες των νερών ανακούφιζε απο το γδάρσιμο.
Όλη τη μέρα στο πόδι, να πονάνε οι γάμπες των ποδιων μας απο τη λαχτάρα μας να γυρίσουμε το νησί, να ανακαλύψουμε και το πιο ασυνήθιστο κομμάτι του.
και τον πιο ασυνήθιστο, καλοπροαίρετο, φιλόξενο ντόπιο.
Η ιδιαιτερότητα της νύχτας του νησιού,απο την άλλη, έκρυβε ένα ακόμη μυστήριο που έκανε τα βράδυα να αποκτούν ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον για το τι κρύβει.
Ο κόσμος εκεί, απλονώταν στους δρόμους για τις νυχτερινές εξορμήσεις και περιπέτειές του, μετά τις 4 το πρωί.
Το δοκίμασα και εκεί κατάλαβα, τι ήταν αυτό που την ξεχώριζε.
Δεν έχεις ζήσει τίποτα στην Αμοργό, αν δεν τη συντροφεύσεις στο ξημέρωμα της δίπλα στην θάλασσα.

this μουντ*