δεν έχω την παραμικρή ιδέα απο μουσική.
τυχαίνει απλά να μιλάω σε νότες που δε ξέρω καν.
δε ξέρω τι μελωδία βγάζω, και πολλές φορές δε με ενδιαφέρει κιόλας.
ξέρω ότι κάθε λέξη που ξεστομίζω τη νιώθω απο το πρώτο της μέχρι το τελευταίο της γράμμα.
ερωτεύομαι όταν τραγουδάω.
ερωτεύομαι όταν ακούω άλλους να τραγουδάνε με τη ψυχή τους.
και όχι με κανόνες.
ερωτευομαι τα λάθη τους.
είναι βγαλμένα απο το πάθος τους, που ζούνε τη στιγμή εκείνη.
ερωτεύομαι όταν ακούω τους άλλους να βγάζουν ήχους απο όργανα που δεν ανήκουν στο σώμα τους.
ερωτεύομαι την κίνηση των χεριών και των δαχτύλων τους.
τον συγχρονισμό των ακρων για να βγάλουν αυτό που αναζητά η ψυχή.
αγαπώ τη κιθάρα.
μου είναι δύσκολο να τη καταλάβω.
δε προσπάθησα και πολύ βέβαια.
κατέληξα γρήγορα στο ότι προτιμώ να την ακούω απο άλλους κι όχι απο μένα.
είναι ένας τρόπος με τον οποίο ανακαλύπτω τον ανθρωπο που έχω απεναντί μου.
κι αν εχω πέσει έξω, αναθεωρω κάθε φορά όταν οι προοροσμοί των δαχτύλων τους καταλήγουν σε τάστα και χορδές.
με μαγεύουν, κυριολεκτικά, οι ήχοι που βγάζουν.
χαζεύω την έκφραση του προσώπου τους.
βγάζουν όση ευαισθησία και ειλικρίνεια δε δείχνουν στην πραγματικότητα.
ευαριστώ τον αδερφό μου, που μου γνώρισε αυτό το συναίσθημα.
