20.40
Αρχές Αυγούστου.
Το γαλανό του ουρανού έχει μετατραπεί σε παλ αποχρώσεις του ροζ και του μωβ.
Τα ανθρακί σύννεφα χορεύουν και παίρνουν μορφές αλλόκοτες, στον ρυθμό που δίνει το θρόισμα των φύλλων απο το απαλό αυτό αυγουστιάτικο αεράκι που χαιδεύει τη σάρκα μου.
Τα σπίτια μετατρέπονται σε μαύρες σκιές στο ακόμα φωτεινό φόντο του ουρανού.
Το σκυλί, με την ανθρώπινη ψυχή του, χαζεύει αυτό που αντικατοπτρίζεται και στα δικά μου μάτια.
Είναι σαν να κάνει αυτό ακριβώς που κάνω κι εγώ.
Εδώ, ακουμπισμένο στα πόδια μου, με τη μουσούδα του στο κάγκελο του μπαλκονιού.
Είναι Αύγουστος και δε θυμίζει σε τίποτα καλοκαίρι.
Θέλησε η θάλασσα να το πνίξει στα κύματα της.
Τα σύννεφα τρέχουν όπως και οι βαρύγδουπες σκέψεις που κατακεραυνώνουν το κεφάλι μου.
Αγαπώ να φωτογραφίζω και να ζωγραφίζω.
Μα όταν δε κρατάω μηχανή και πινέλο, ρυθμίζω τον φακό των ματιών μου, εστιάζω με το βλέμμα μου, επιλέγω την τελική μου εικόνα και ζωγραφίζω με το μυαλό μου.
Και είναι καλύτερο κι απο το να ακούς το "κλικ" της μηχανής ή τον ήχο που βγάζει το πινέλο στο βαζάκι με το νερό για να ξεπλυθεί.
Σε αυτή τη περίπτωση, συνδυάζεις και τα δύο.
Και το μόνο που χρειάζεται να ξεπλύνεις είναι οι σκέψεις σου.
20.47 και τα σπίτια ήδη έχουν φωτισμένα παράθυρα.
Πόσο μπορεί να αλλάξει το τοπίο μέσα σε 7 λεπτά.
Προστίθενται συνέχεια νέα δεδομένα, χωρις να υπάρχουν καν ζητούμενα.
Ο παραμικρός ήχος ομορφαίνει το σκηνικό, με το μολύβι να μη προλαβαινει να γράψει αυτά που διαδραματίζονται.
Πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος.
Πόσο όμορφα είναι όταν σουρουπώνει.
20.51
Καληνύχτα.
Αρχές Αυγούστου.
Το γαλανό του ουρανού έχει μετατραπεί σε παλ αποχρώσεις του ροζ και του μωβ.
Τα ανθρακί σύννεφα χορεύουν και παίρνουν μορφές αλλόκοτες, στον ρυθμό που δίνει το θρόισμα των φύλλων απο το απαλό αυτό αυγουστιάτικο αεράκι που χαιδεύει τη σάρκα μου.
Τα σπίτια μετατρέπονται σε μαύρες σκιές στο ακόμα φωτεινό φόντο του ουρανού.
Το σκυλί, με την ανθρώπινη ψυχή του, χαζεύει αυτό που αντικατοπτρίζεται και στα δικά μου μάτια.
Είναι σαν να κάνει αυτό ακριβώς που κάνω κι εγώ.
Εδώ, ακουμπισμένο στα πόδια μου, με τη μουσούδα του στο κάγκελο του μπαλκονιού.
Είναι Αύγουστος και δε θυμίζει σε τίποτα καλοκαίρι.
Θέλησε η θάλασσα να το πνίξει στα κύματα της.
Τα σύννεφα τρέχουν όπως και οι βαρύγδουπες σκέψεις που κατακεραυνώνουν το κεφάλι μου.
Αγαπώ να φωτογραφίζω και να ζωγραφίζω.
Μα όταν δε κρατάω μηχανή και πινέλο, ρυθμίζω τον φακό των ματιών μου, εστιάζω με το βλέμμα μου, επιλέγω την τελική μου εικόνα και ζωγραφίζω με το μυαλό μου.
Και είναι καλύτερο κι απο το να ακούς το "κλικ" της μηχανής ή τον ήχο που βγάζει το πινέλο στο βαζάκι με το νερό για να ξεπλυθεί.
Σε αυτή τη περίπτωση, συνδυάζεις και τα δύο.
Και το μόνο που χρειάζεται να ξεπλύνεις είναι οι σκέψεις σου.
20.47 και τα σπίτια ήδη έχουν φωτισμένα παράθυρα.
Πόσο μπορεί να αλλάξει το τοπίο μέσα σε 7 λεπτά.
Προστίθενται συνέχεια νέα δεδομένα, χωρις να υπάρχουν καν ζητούμενα.
Ο παραμικρός ήχος ομορφαίνει το σκηνικό, με το μολύβι να μη προλαβαινει να γράψει αυτά που διαδραματίζονται.
Πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος.
Πόσο όμορφα είναι όταν σουρουπώνει.
20.51
Καληνύχτα.
