φάσμα

φως.
ήταν η πρώτη λέξη που μου ήρθε ασυνείδητα, για να ξεκινήσω να γράφω.
φως όπως λέμε λευκό,ευτυχία,ζωντάνια, γαλήνη.
σκοτάδι, όπως λέμε μαύρο, δυστυχία, μιζέρια, θλίψη.
στο γκρίζο δε μπορείς να διαπραγματευτείς με το λευκό και το μαύρο.
απο τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να πάρει τόνους του ενός η του άλλου.
δεν ειναι ψυχική ισορροπία.
είναι η ανικανότητα του ανθρώπου να αποφασίσει για την ευτυχία ή τη δυστυχία του.
η μεταλαμπαδευση του και η κυκλοθυμία του.
είναι οι άνθρωποι στο οικείο του περιβάλλον.
ή και οχι τόσο οικείο.
οι δυσκολίες, τα εμπόδια αλλά και οι επιτυχίες.
η όσα θέλει ο ίδιος και προσπαθεί να επιτύχει.
το να δέχεται πιέσεις απο τους γύρω του αλλά κυρίως απο τον ίδιο του τον εαυτό.
είναι η ανικανότητα, λοιπόν, να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό.

Αυγουστιάτικο βράδυ.

20.40
Αρχές Αυγούστου.
Το γαλανό του ουρανού έχει μετατραπεί σε παλ αποχρώσεις του ροζ και του μωβ.
Τα ανθρακί σύννεφα χορεύουν και παίρνουν μορφές αλλόκοτες, στον ρυθμό που δίνει το θρόισμα των φύλλων απο το απαλό αυτό αυγουστιάτικο αεράκι που χαιδεύει τη σάρκα μου.
Τα σπίτια μετατρέπονται σε μαύρες σκιές στο ακόμα φωτεινό φόντο του ουρανού.
Το σκυλί, με την ανθρώπινη ψυχή του, χαζεύει αυτό που αντικατοπτρίζεται και στα δικά μου μάτια.
Είναι σαν να κάνει αυτό ακριβώς που κάνω κι εγώ.
Εδώ, ακουμπισμένο στα πόδια μου, με τη μουσούδα του στο κάγκελο του μπαλκονιού.
Είναι Αύγουστος και δε θυμίζει σε τίποτα καλοκαίρι.
Θέλησε η θάλασσα να το πνίξει στα κύματα της.
Τα σύννεφα τρέχουν όπως και οι βαρύγδουπες σκέψεις που κατακεραυνώνουν το κεφάλι μου.
Αγαπώ να φωτογραφίζω και να ζωγραφίζω.
Μα όταν δε κρατάω μηχανή και πινέλο, ρυθμίζω τον φακό των ματιών μου, εστιάζω με το βλέμμα μου, επιλέγω την τελική μου εικόνα και ζωγραφίζω με το μυαλό μου.
Και είναι καλύτερο κι απο το να ακούς το "κλικ" της μηχανής ή τον ήχο που βγάζει το πινέλο στο βαζάκι με το νερό για να ξεπλυθεί.
Σε αυτή τη περίπτωση, συνδυάζεις και τα δύο.
Και το μόνο που χρειάζεται να ξεπλύνεις είναι οι σκέψεις σου.
20.47 και τα σπίτια ήδη έχουν φωτισμένα παράθυρα.
Πόσο μπορεί να αλλάξει το τοπίο μέσα σε 7 λεπτά.
Προστίθενται συνέχεια νέα δεδομένα, χωρις να υπάρχουν καν ζητούμενα.
Ο παραμικρός ήχος ομορφαίνει το σκηνικό, με το μολύβι να μη προλαβαινει να γράψει αυτά που διαδραματίζονται.
Πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος.
Πόσο όμορφα είναι όταν σουρουπώνει.
20.51
Καληνύχτα.

Οδυσσέας Ελύτης

*Γυμνός, Ιούλη μήνα, το καταμεσήμερο.*

Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά,
ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου
που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Κοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στο τοίχο της μικρής μου κάμαρας.
Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια.
Πιο χαμηλά τη κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα:
δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα.
Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Χάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δύο σάνταλα.
Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.
Γεννήθηκα για να' χω τόσα.
Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ.
Απο το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε.
Μόνο που ναι πιο δύσκολο.
Κι απο το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει.
Κι απο τη φύση-αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.

DoubleTrouble

Ότι σύγχυση υπάρχει στο γραφείο μου, απο υπολογιστές με φόντο οθόνης, κάποιο πρόγραμμα autocad, ή word, η σπίτια, ή χώρους, ή και δε ξέρω γω τι άλλο, κόλλες με προοπτικά, μακετόχαρτα που προορίζονται στη κατασκευή κάποιας μακέτας, σκάλες, κατόψεις, τομές (ναι έχω φρικάρει εντελώς), μία τέτοια σύγχυση έχει δημιουργηθεί και στο κεφάλι μου.
Πετάγονται σκέψεις και προβληματισμοί σαν κοράκια που τσακώνονται ποιο θα πρωτοφάει τη τροφή του.
Κυριολεκτικά.
Η μία σκέψη κατακεραυνωνει την άλλη.
Δεν αφήνει χώρο στην προηγούμενη να ολοκληρωθεί.
Ένα τσούρμο αναπάντητα ερωτηματικά που δημιουργεί το ίδιο το κεφάλι.
Αποφάσεις που το βράδυ αργά λαμβάνονται, και το επόμενο πρωί αναιρούνται.
Ναι, εκεί που θα πιείς τη πρώτη γουλιά καφέ και τραβάς τη πρώτη τζούρα απ' το τσιγάρο.
Και έρχεται κι αυτό το βράδυ, συνοδεία αλκοόλ και αναθεωρείς ξανά.
Η αδυναμία που γίνεται ειλικρίνεια.
Η ειλικρίνεια που μετατρέπεται σε μαλακία.
Η μαλακία που χάνεται απο την απόλαυση της στιγμής.
-κρατάω το τελευταίο-
Και τούμπαλιν.
Και λέω τώρα...
Άντε να συνδυάσεις διάβασμα και κεφάλι με τέτοια ζόρια που τραβάνε και τα δύο.
Αδιέξοδο-0